Latin/o^Z

[latin.0o.LIN]

Hindeŭropa lingvo, en kiu parolis antikvaj latianoj, poste la romanoj kaj la okcidentaj romianoj; plu uzata interalie de la Romkatolika eklezio: ŝajnas, ke Izidoro de Sevilo (m. 636) unua proklamis Latinon „sankta lingvo“; [1]; la tradicio esperantigi latinajn nomojn pruvas, ke, kiel dirus Neves, Esperanto estas nepinjo de Latino [2]; li bone sciis ofendi neniun: li ridis la Latinon de la seminarioj kaj defendis ĉe alia okazo sian episkopon [3]; (figure) Esperanto estas la latino de la demokratio; (frazaĵo) venis fino al mia latino (elĉerpiĝis mia tuta scio) ^PrV ; latinigi tekston.

Latio¹

Rilata al Latino: la helena kaj latina kulturoj estis tiel brilaj, ke la influo de la respondaj lingvoj ŝvebis sur la tuta Eŭropo dum du jarmiloj [4]; nenia decido eĉ de plej autoritata kongreso neniam povas jam doni al la lingvo latina tiun forton, kiun ĝi havis en la mezaj centjaroj ^FK ; aŭ elekti ian el la ekzistantaj lingvoj vivantaj, aŭ elekti ian el la lingvoj mortintaj (ekzemple Latinan, grekan, hebrean)[…] ^FK ; la plej granda parto de la lingvoj kiuj uzas la alfabeton latinan havas ankoraŭ amason da aliaj literoj kun signetoj superliniaj kaj subliniaj [5]; li tradukis la nomon de la skarabo en la lingvon latinan kaj priskribis […] ĝian naturon [6].

[latin.0idaj_lingvoj.LIN]

Grupo da parencaj hindeŭropaj lingvoj, devenintaj el Latino: la itala, la hispana, la portugala, la franca, la rumana kaj aliaj: laŭsone Esperanto similas la plej sudajn latinidajn lingvojn [7]; temas pri verba interrespondado de tensoj, kiu en la latinidaj lingvoj estas iom komplika afero kompare kun la simpla esperanta strukturo [8]; la germana estas ĝermanida lingvo; la franca kaj itala estas latinidaj lingvoj, do proksime parencaj inter si, sed sen reciproka komprenebleco [9]; ĉiuj latinidaj lingvoj originis de la popola latino jam en la historia epoko, post la disfalo de la romia imperio [10].