^*kapuĉ/o ^UV

1.

[kapucx.0o.TEKS]

Kapvesto, kufo, alkudrita al mantelo: apud ŝi staris homo, kovrita de granda funebra mantelo, kies kapuĉo estis tirita antaŭen super lia kapo [1]; ili forpuŝis de l' vizaĝo la kapuĉojn [2]; originala mantelo kun punca kapuĉo ^Marta ; kapuĉo monaĥon ne faras ^PrV (ne juĝu laŭ ekstero).

2.

[kapucx.0o.ajxo]

Ŝirma kovrilo etendebla kaj refaldebla.

a)

[kapucx.0o.AUT]

Surmetebla kaj detirebla kovrilo de aŭto, kiu fiksitan tegmenton ne havas: iuj parkis sian rikiŝon en ombra loko, starigis kapuĉon kaj dormetis sur la sidloko [3].

b)

[kapucx.0o.ZOO]

Ambaŭflanka haŭta lobo, kiun iuj serpentoj povas etendi malantaŭ sia kapo: el la herbaro leviĝis la kapo kaj disvastigita kapuĉo de Nag, la granda nigra kobro [4].

c)

[kapucx.0o.kondomo]

(figure) [5]kondomo

(tr)

[kapucx.0i.TEKS]

Kovri per kapuĉo: „ĉu ni kuru?‟ ŝi proponis, sin kapuĉante [6]; li alvenis en Egiptio, ili kapuĉis kaj mankatenis lin kaj kondukis lin al la kelo de konstruaĵo [7].

[kapucx.kamen0o.ARKI]

Tegmenteto en formo de renversita funelo, masonita super la fajrujo en iuj kamenoj kaj servanta kiel enirejo al la fumtubo: en la antikvaj kaj invitaj hejmoj de la alt-aragonaj Pireneoj lante ĝojige flamis ankoraŭ, sub la protekto de la volba kamenkapuĉo, la ega trunko, kiun laŭ praaj ritoj oni ekbruligas okaze de la tenere intima festo de la Kristnasko [8].

kameno (supre la tegmentoforma, blanke kalkita la kamenkapuĉo)
CC-BY-SA-3.0  [9]