¹Äµargon/o ^JED

1.

[jxargo.0o.socia]

Socia dialekto, posedanta leksikajn apartaĵojn, sed havanta principe la samajn sistemojn fonetikan kaj gramatikan kiel la norma lingvo.

a)

[jxargo.0o.slango]

Slango per kiu koncerna grupo sin apartigas, servanta kiel rekonilo aŭ simbolo: junulara, kortega ĵargono; grandurba ĵargono [1]; kripligita poŝtelefona ĵargono [2]; [ili] ne volis preni Esperanton kiel instruobjekton, […] ĉar ĝi estas juda ĵargono [3].

b)

[jxargo.0o.faklingvo]

Faklingvo: filozofia, medicina ĵargono; el la vundo (la traŭmo, se vi preferas fakĵargoni), kiun mi travivis tiufoje, mi neniam resaniĝis [4]; „militĉefoj“ […] en la politika ĵargono oni nomas la estrojn de milicoj [5]; verkita en la angla lingvo, kiun mi bone komprenas – la usonanglan komputilan ĵargonon tamen nur parte [6]; tiuj pli pezaj eroj estas metaloj aŭ, laŭ geologa ĵargono [7]; sed ni revenu al la citita merkat-informo kun ĝia komerca ĵargono [8]; lingvistoj-reviziistoj, kies tasko estas transskribi la parlamentan ĵargonon en bonan, klaran, belan kaj ĝustan lingvon [9]; samtempe, laŭ politikista ĵargono, subite videblis „ruĝa akvo“ inter la partioj [10].

c)

[jxargo.0o.sekreta]

Kaŝlingvo, sekreta lingvo uzata por malfaciligi al la eksteruloj ĝian komprenadon: fripona, ŝtelista ĵargono.

2.

[jxargo.0o.pigxino]

Helplingvo aŭ loka lingvo estiĝinta en interetna komunikado en limregionoj aŭ en lokoj kie amasiĝas diverslingvanoj (ekz-e en la marhavenoj) surbaze de simpligita etna lingvo kaj abunda vortopruntado: la mediteraneaj maristoj uzas ĵargonon, kie miksiĝas franca, itala kaj araba lingvoj; la popolo kreis al si ĵargonon ankaŭ internacie uzatan, kiu jam akiris nun literaturan forton, eĉ originalan poezion [11]. piĝino