hmPIV1 hm serĉi 'hm' [hm.0] (ekkrio) Voĉado kun fermita buŝo, markanta ĉeeston, komprenon, kaj - tone - diversajn sentojn: – Juĝanto: Sekve vi estas preta ankaŭ ĵuri pri ili? – Juĝato: Hm... ne tre volonte, sinjoro [1]. ŝi ektusis „hm, hm, hm“, tamen malgraŭ tio neniu venis [2]; – Kompatemon?.. Hm!.. Kio estas la kompatemo Metrop ? hm! Li estis interesa homo [3]. 1. Ludoviko Lazaro Zamenhof: Fundamenta Krestomatio de la lingvo Esperanto, 3, anekdotoj2. H. C. Andersen, trad. L. L. Zamenhof: Fabeloj, vol. 1, floroj de la malgranda Ida3. Sándor Szathmári: Satiraj rakontoj, enciclopeditis france: hum ! itale: uhm portugale: hum ruse: хм!, гм! administraj notoj