gong/o gongoserĉi 'gongo' [gong.0o] Orientdevena, laŭta, daŭrsona frapinstrumento el metala disko, kiun oni frapas per tuke vindita martelo: ĉefeŭnuko de la Palaco Daming ... venis en palankeno, akompanate per ombreloj, gongoj kaj tamtamoj [1]. 1. Cao Xueqin, trad. Xie Yuming: Ruĝdoma sonĝo, ĉapitro 13a, p. 175a angle: gong beloruse: гонг ĉeĥe: gong ĉine: 鑼 [luó] france: gong germane: Gong hispane: gong hungare: gong indonezie: gong itale: gong japane: どら, ゴング katalune: gong nederlande: gong pole: gong portugale: gongo ruse: гонг slovake: gong ukraine: ґонґ administraj notoj ~o: Mankas dua fontindiko.