^*demon/o ^UV

1.

[demon.0o.diablo]

Malbona spirito, fatala supernatura forto: en la kristana mitologio la demonoj estas kaj la ribelintaj anĝeloj, kaj la paganaj eksdioj, precipe la egiptaj, kun bestaj kapoj, aŭ kaprokruraj, kiel la greka Pajno; ili oferdonis siajn filojn kaj filinojn al demonoj [1]; homo, loĝata de demono [2]! [ni] en via nomo elpelis demonojn [3]; falis, falis Babel la granda, kaj fariĝis loĝejo de demonoj, kaj malliberejo de ĉia malpura spirito [4]; puŝite de interna demono, ŝi forgesis sian decidon [5]; kutimo, la demono, pereigas [6]; li komencis forpeli la demonon per la preĝoj de l’ fratoj [7]. dajmono

2.

[demon.0o.homo]

(figure) Homo, havanta tre malican karakteron: demono vomita de l’ Infero, la duko de Blasano, kiu eliras el sia tombo [8]; ili komencis rigardi unu la alian, kiel du demonoj [9]; inter fremdaj ŝi estas edzino – anĝelo, kun la edzo ŝi estas demono kruela ^PrV .

Influata de, konforma al demono: vi do ne vidis ŝian demonan rideton [10]? juna belulino kun la demona malbona spirito [11]; ŝi suspektis la demonan artifikon de sia filo [12]; demona ideo trairis lian spiriton [13]. insida, malica, sardona