³aflikt/i

(tr)

[aflikt.0i.PSI]

KaÅ­zi koran suferon; korpremi, ĉagreni²: lia mensogo kaj perfido afliktis ŝin; ŝia konkurantino afliktis ŝin kaj tre incitis ŝin [1]; kolektiĝis al li ĉiuj viroj premataj, ŝulduloj, afliktitoj [2]; lia patro neniam afliktis lin per demando: kial vi tion faras? [3]; la malfeliĉo de mia popolo min afliktas, mi malĝojas, mi sentas teruron [4]; mia patrino komence estis tre afliktita, ke la variolo min tiel terure malbeligis, sed la patro ne tre estis afliktita ^Marta ; videble io lin embarasis aÅ­ afliktis […] eble lin afliktis malsano de iu el lia familio aÅ­ el liaj amikoj ^Marta ? malĝojigi

[aflikt.0o.PSI]

Sento kaj stato de iu afliktita: mi konsolos ilin kaj gajigos ilin post ilia aflikto [5]; en espero ĝojaj, en aflikto paciencaj, en preĝado persistaj [6]; el multe da aflikto kaj kora dolorego mi skribis al vi kun multaj larmoj [7]; malĝojo kaj aflikto pri si mem plenigis ŝin, ŝajnis al ŝi, ke neniam povas malfermiĝi por ŝi la pordo de favorkoreco [8]. ĉagreno, malĝojo.

[aflikt.0igxi.PSI]

Iĝi afliktata: lia spirito afliktiĝis [9]; „ŝi estos malbela, ŝi ne edziniĝos“ ― la patro, anstataŭ afliktiĝi kiel la patrino, ofte ridadis ^Marta .

[aflikt.0igxo.PSI]

Ŝanĝiĝo de animstato al aflikto: ŝia patro perdis sian oficon, kaj de afliktiĝo li malsaniĝis ^Marta ; ni ne konsumu niajn korojn per vanaj afliktiĝoj ^Marta .