rema/o [1]

La informa parto de komunikaĵo (de frazo), tio nova, kion la parolanto volas komuniki al la aŭskultanto pri (aŭ kadre de) la temo²: en la normala vortordo oni unue metas la temon, kaj poste la remaon [2]; en la frazoj, kiuj komenciĝas per remao [...], do devias de la rekta ordo, okazas inversio[3]. la esprimo kaj distingo de jam konataj, novaj aŭ precipe gravaj informoj (temo — remao — fokuso), estas esenca tasko de lingvo, tamen longe preteratentata de la lingvistoj [4]; en la frazoj „Sur la tero kuŝas ŝtono“ [5], „Antaŭ la domo staras arbo“ [6], „Super la tero sin trovas aero“ [7] […] la gramatika subjekto aperas frazofine, post la predikato kaj komplementoj, ĉar en ĉi tiuj frazoj la subjektoj estas remaoj [8]; por determini remaon oni provu rekonstrui demandon, por kiu la koncerna frazo plej konvene povus esti respondo [9].
AdE:Oficialaj informoj / Numero 35: 2021/07/14