moduso
- 1.
Ekzistomaniero, ĉiu el la diversaj formoj en kiuj aperas unu
sama esenco; eco kiun objekto posedas en iu(j) el siaj
statoj (kontraste al esenca, konstanta
atributo).
- 2.
Klaso da verboformoj, posedantaj unu saman
sintaksan karakteron (laŭ tio kiajn frazrolojn povas havi
la koncernaj formoj, kiajn komplementojn ili povas enkonduki):
infinitivo estas
moduso kelkrilate simila al substantivo,
ĉar ĝi povas roli kiel subjekto aŭ objekto;
a-participo estas moduso posedanta la ecojn de adjektivo;
„vidas“, „vidis“, „vidus“ apartenas
al la „persona“ moduso (finitivo) de la verbo
„vidi“, ĉar ili postulas indikon de la aganto
(1a, 2a, 3a persono).
- 3.
Reĝimo3:
kiam oni premas denove la enigoklavon, oni forlasas la
skribomoduson kaj reiras al la tekstomontra moduso
[1].
Rim.:
Kelkaj vortaroj (ekz-e GFEF
)
indikas „moduso“n kiel sinonomon por
modalo. Mi tamen opinias
ke la internacia vortuzo ebligas klare apartigi la tre diversajn
sencojn de tiuj vortoformoj, kaj atribui al „modalo“
pli internacian kaj malpli eklektikan signifon.
[Sergio Pokrovskij]
1.
Uli Ender: Programlingvo E koncize
- beloruse:
- 1. модус 2. форма (дзеяслова) 3. рэжым
- ĉeĥe:
- modus, způsob
- ĉine:
- 1. 節奏模式 [jiézòumóshì], 节奏模式 [jiézòumóshì], 情态 [qíngtài], 情態 [qíngtài]
- france:
- (le) mode
- germane:
- 1. Modus 2. Verbform 3. Modus
- hungare:
- 1. módusz 2. igealak 3. üzemmód
- katalune:
- mode
- pole:
- 1. modus 2. tryb
- portugale:
- modo
- rumane:
- 1. modus 2. mod
- ruse:
- 1. модус 2. форма (глагола) 3. режим
- slovake:
- modus, spôsob
administraj notoj
~o:
Mankas verkindiko en fonto.