¹ĵargon/o ^JED

1.

Socia dialekto, posedanta leksikajn apartaĵojn, sed havanta principe la samajn sistemojn fonetikan kaj gramatikan kiel la norma lingvo.

a)

Slango per kiu koncerna grupo sin apartigas, servanta kiel rekonilo aŭ simbolo: junulara, kortega ĵargono; grandurba ĵargono [1]; kripligita poŝtelefona ĵargono [2]; [ili] ne volis preni Esperanton kiel instruobjekton, […] ĉar ĝi estas juda ĵargono [3].

b)

Faklingvo: filozofia, medicina ĵargono; el la vundo (la traŭmo, se vi preferas fakĵargoni), kiun mi travivis tiufoje, mi neniam resaniĝis [4]; „militĉefoj“ […] en la politika ĵargono oni nomas la estrojn de milicoj [5]; verkita en la angla lingvo, kiun mi bone komprenas – la usonanglan komputilan ĵargonon tamen nur parte [6]; tiuj pli pezaj eroj estas metaloj aŭ, laŭ geologa ĵargono [7]; sed ni revenu al la citita merkat-informo kun ĝia komerca ĵargono [8]; lingvistoj-reviziistoj, kies tasko estas transskribi la parlamentan ĵargonon en bonan, klaran, belan kaj ĝustan lingvon [9]; samtempe, laŭ politikista ĵargono, subite videblis „ruĝa akvo“ inter la partioj [10].

c)

Kaŝlingvo, sekreta lingvo uzata por malfaciligi al la eksteruloj ĝian komprenadon: fripona, ŝtelista ĵargono.

2.

Helplingvo aŭ loka lingvo estiĝinta en interetna komunikado en limregionoj aŭ en lokoj kie amasiĝas diverslingvanoj (ekz-e en la marhavenoj) surbaze de simpligita etna lingvo kaj abunda vortopruntado: la mediteraneaj maristoj uzas ĵargonon, kie miksiĝas franca, itala kaj araba lingvoj; la popolo kreis al si ĵargonon ankaŭ internacie uzatan, kiu jam akiris nun literaturan forton, eĉ originalan poezion [11]. piĝino