jo
-
Nomo de la dektria litero de la Esperanta alfabeto:
nomoj de la literoj: […] fo, go, ĝo, ho, ĥo, i,
jo
[…]
[1];
mi konis kelkajn literojn, sed formi vortojn el ili, estis al mi tute neeble,
ĉar el „jo–a–mo“ ŝi faris „jam“, el „jo–e–so“ ŝi formis „jes“, el
„ho–a–ro–o–jo“ ŝi faris „haroj“, kaj ĉio tio ŝajnis al mi tre stranga
[2];
uzata i.a. kiel:
- a)
(maj.) simbolo de ĵulo: 1 J = 1 VAs;
- b)
(min.) mallongigo de jaro:
la 3-a de Majo, 1791 j
[3];
Rim.: La duonvokaloj „j“ kaj „ŭ“ estas laŭ la elparola maniero vokaloj: ili estas farataj sen baro de la aerfluo. Sed ili rolas en la lingvo kiel konsonantoj. Ili estas ĉiam mallongaj, kaj neniam povas ricevi akcenton. Duonvokalo ĉiam aperas kune kun vera vokalo, kaj sin apogas al tiu vokalo en la elparolo PMEG.
-j (finaĵo)1.
L. L. Zamenhof: Fundamento de Esperanto, Ekzercaro, § 1
2. Hendrik J. Bulthuis: Idoj de Orfeo, Unua Parto
3. Adam Mickiewicz, trad. Antoni Grabowski: Sinjoro Tadeo, Libro II.
2. Hendrik J. Bulthuis: Idoj de Orfeo, Unua Parto
3. Adam Mickiewicz, trad. Antoni Grabowski: Sinjoro Tadeo, Libro II.
- ĉeĥe:
- 1.a J (joule)
- france:
- 1.a Joule 1.b année j (lettre)
- japane:
- ヨー
- pole:
- 1.a dżul 1.b rok
- slovake:
- 1.a J (joule)