ci
(pronomo)
(arkaismo)
vi
(arkaismo)
-
La alparolato:
ci skribas
[1].
- a)
- intime, en senceremonia tono: ĉu ci amas min? IK ; ekamis la konato / kaj reciproke ŝi / post paso de monato / ŝanĝiĝis „Vi“ per „ci“ FK ; jes! diris la reĝo, lunde ci ricevos nian filinon! ĉar nun, kiel al estonta bofilo, li parolis al li ci [2]; estas Linŝardo, tiu brava Linŝardo! kiel ci fartas, maljunulo [3]?
- b)
- kelkfoje parolante al Dio: al Ci ni konfidu, Dio nin savu [4]!
viRim. 1:
Z. klarigis, ke „anstataŭ ‚ci‘ oni uzas
ordinare ‚vi‘“[5].
Rim. 2:
Tre multaj Esperantistoj ne komprenas la pronomon „ci“. Tial tiuj,
kiuj provas uzi „ci“ en interparolado, renkontas multajn
malfacilaĵojn. En normala Esperanto oni simple uzas ĉiam
„vi“, ĉu oni parolas al unu persono, ĉu al pluraj, ĉu oni parolas al
intime konata persono, ĉu al fremdulo, ĉu oni parolas al
amiko, ĉu al malamiko. Tio funkcias tre bone. Je bezono oni
povas pliprecizigi per:
vi sinjoro, vi amiko, vi kara, vi ĉiuj, vi
amikoj, vi karaj, vi ambaŭ k.t.p.
PMEG
1.
L. L. Zamenhof: Fundamento de Esperanto, Ekzercaro, §16
2. H. C. Andersen, trad. L. L. Zamenhof: Fabeloj, vol. 1, Fluganta kofro
3. H. Vallienne: Kastelo de Prelongo, 1907
4. trad E. L.: Dio, Savu la Reĝon, The Esperantist, 1903-11
5. L. L. Zamenhof: Fundamento de Esperanto, Ekzercaro, §16
2. H. C. Andersen, trad. L. L. Zamenhof: Fabeloj, vol. 1, Fluganta kofro
3. H. Vallienne: Kastelo de Prelongo, 1907
4. trad E. L.: Dio, Savu la Reĝon, The Esperantist, 1903-11
5. L. L. Zamenhof: Fundamento de Esperanto, Ekzercaro, §16
- angle:
- thou (ne plu uzata krom en preĝoj)
- beloruse:
- ты
- bretone:
- te
- bulgare:
- ти
- ĉeĥe:
- ty
- france:
- tu (rare)
- germane:
- du
- greke:
- (ε)σύ
- hebree:
- את, אתה
- hispane:
- 1.a tú (2ª persona singular tratamiento de tú)
- hungare:
- te
- itale:
- tu
- japane:
- おまえ
- katalune:
- 1.a tu 1.b Vós
- nederlande:
- 1.a jij 1.b U
- perse:
- تو
- pole:
- 1.a ty 1.b Ty
- portugale:
- tu
- ruse:
- ты
- slovake:
- ty
- svede:
- du
- ukraine:
- ти
- volapuke:
- ol
*cia [6]
(arkaismo)
- Posedata de ci, rilata al ci (ununombre): en la vilaĝo ĉiuj nomis cin Rufulino: ciaj lernejaj gekamaradoj, la kampuloj, la metiistoj... [7]; sendube, tia estas cia estimata edzino [8]; kio estas malagrabla al ci, tion ne faru al cia proksimulo [9].
Rim.:
„Ci“ kaj „cia“ ekzistas nur teorie, kaj estas
preskaŭ neniam praktike uzataj. […]
Krome „ci“ kaj „cia“ estas menciitaj en la
Universala Vortaro de la Fundamento, sed en la Fundamenta Gramatiko
(„la 16 reguloj“) aperas nek „ci“ nek „cia“. Ankaŭ en la
Unua Libro ili ne troviĝas.
PMEG
6.
L. L. Zamenhof: Fundamento de Esperanto, Universala Vortaro, ci'a
7. R. Gonin: La Rufulino, 1980
8. Monato, La aristarka raporto de Albisturo Kvinke, 2003
9. Monato, Donald Broadribb: Kiu estis Hillel, kio estis hilelismo?, 2005
7. R. Gonin: La Rufulino, 1980
8. Monato, La aristarka raporto de Albisturo Kvinke, 2003
9. Monato, Donald Broadribb: Kiu estis Hillel, kio estis hilelismo?, 2005
- beloruse:
- твой
- ĉeĥe:
- tvá, tvůj
- france:
- ta, le tien, la tienne
- germane:
- dein
- hebree:
- cia
- hispane:
- tu, tuyo, tuya
- japane:
- おまえの
- katalune:
- teu, el teu, ton
- nederlande:
- jouw
- slovake:
- tvoj, tvoja
ciumi
(tr)
-
Alparoli intime, neformale per „ci“:
en lia Esperanta medio en Italujo, en la jaroj
40-aj kaj 50-aj, Esperantistoj ciumis aŭ viumis
laŭ la cirkonstancoj, pli-malpli kiel oni kutime
faras en la itala
[10].
viumi
10.
F. Lorrain: Aldone pri „ci“,
La Riverego, 2010-09 (101)
- beloruse:
- зьвяртацца на ты
- ĉeĥe:
- tykat
- ĉine:
- 以你來相稱呼 [yǐnǐláixiāngchēnghū]
- france:
- tutoyer
- germane:
- duzen
- hispane:
- tutear
- katalune:
- tutejar, tractar de tu
- nederlande:
- tutoyeren
- slovake:
- tykať
administraj notoj
~umi:
Mankas dua fontindiko.