ordinacio, ordino
- 1.
En la tradicia kristanismo,
sakramento
per kiu unu aŭ pluraj
episkopoj
(la ordinaciantoj)
konsekras
homon (la ordinaciaton) al iu el la eklezihierarkiaj
gradoj:
Nicolas Boileau […] komencis siajn studojn en la gimnazio de
Harcourt, ankoraŭ antaŭ la unuaŝtupa ordinacio li forlasis Harcourt kaj
ŝanĝis
al la gimnazio de Beauvais
[1].
- 2.
- Pastrigo en tiuj protestantaj konfesioj kiuj ne rigardas tion sakramento.
- angle:
- ordination
- beloruse:
- 1. хіратонія, высьвячэньне (біскупа) 2. ардынацыя
- ĉeĥe:
- svěcení na kněze
- ĉine:
- 按手礼 [ànshǒulǐ], 按手禮 [ànshǒulǐ], 按立 [ànlì]
- france:
- ordination
- germane:
- Ordination
- hungare:
- papszentelés
- japane:
- 聖職者の位階 [せいしょくしゃのくらいかい], 品級 [しなきゅう]
- malnovgreke:
- 1. χειροτονία
- nederlande:
- 1. priesterwijding 2. ordinatie
- pole:
- święcenia kapłańskie, ordynacja na pastora
- portugale:
- ordenação
- rumane:
- ordurile sacre, ordinul pentru pastor
- ruse:
- 1. рукоположение, хиротония 2. ординация
- slovake:
- svätenie za kňaza
- ukraine:
- висвячення, рукопокладення, хиротонія
ordinacii
(tr)
-
Doni la ordinacian sakramenton:
la 3an de februaro 1588 li estis enoficigita kiel Ĉefepiskopo Cassano en la
reĝlando de Napoli kaj li estis ordinaciita de Nicolas de Pellevé la
14an de
februaro
[2].
- angle:
- ordain
- beloruse:
- высьвячаць (біскупа), зьдзяйсьняць хіратонію, хіратанісаць, ардынаваць
- ĉeĥe:
- ordinovat
- france:
- ordiner
- germane:
- ordinieren
- hungare:
- pappá szentel
- malnovgreke:
- χειροτονέω
- nederlande:
- ordineren, inwijden, inzegenen
- pole:
- wyświęcać
- rumane:
- sfinți
- ruse:
- рукополагать, хиротонисать
- slovake:
- ordinovať
Rim. 1:
La vorto ordinacio impresas min iom ĵargone (kancelarie), pli
klaraj kaj esperantecaj vortoj estas „episkopigo“,
„pastrigo“, „diakonigo“ aŭ resume,
„konsekro“.
[Sergio Pokrovskij]
Rim. 2:
Iuj preferas la mallongan formon „ordino“
(resp. „ordini“), kiu tamen estas malsame interpretata.
Por iuj (PIV) „ordino“ estas hierarkia grado; por aliaj
(PV, Bokarev, Krause) „ordino“ estas la sakramento.
La uzon de „ordino“ por la „grado“ mi opinias
superflua kaj malklara latinaĵo; tute sufiĉas „grado“,
kiel en la germana (Weihgrade) kaj rusa
(степень).
Por la nomo de la sakramento, la plena formo
„ordinacio“ estas pli rekonebla kaj pli internacia: la
lingvoj kiuj uzas mallongan radikon por la verbo (la angla, la
franca) havas ankaŭ la pli longan radikon por la substantivo, sed
la inverso ne veras (ekz-e en la rusa aŭ germana). Krome,
„ordin-“ kreas pli da homonimoj (grado‐sakramento;
ordinaciato‐ordinato).
[Sergio Pokrovskij]