klarion/o

Latuna blovinstrumento kun akuta sono, uzata ofte ĉe infanterio: antaŭ unu jaro neniu en nia vilaĝo scipovis ludi klarionon, nek eĉ tamburon [1]; Talio ankaŭ aperas kun speciala klariono aŭ trumpeto, uzata de la tiamaj aktoroj por laŭtigi iliajn voĉojn [2]; la urbofajfistoj ludis sur klarionoj, naturtrumpetoj, trombonoj, violonoj […] [3].

Sonanta simile al klariono, tio estas klare, akute, laŭte: klariona voĉo; devo estas klariona voko al ago, negrave ĉu aŭ ne oni emas [4].

(tr)

1.

Fari sonon per klariono.

Rim.: Ĉiuj verboj, derivitaj de nomoj de muzikiloj, konsekvence devas esti transitivaj, ĉar kiel rekta objekto servas ludata muzikaĵo, ekz.: klarioni preludon. (Jurij Finkel)

2.

Alvoki soldatojn signale per klariono: oni klarionis la ellitiĝon (aŭ: al la ellitiĝo), tagmezon, prepariĝon al formarŝo, kolektiĝon, enkazerniĝon; (figure) ni devas klarioni al la registaro de la Israela popolo, al la Palestina popolo, kaj diri: paco eblas, paco bazita sur justeco eblas [5].

Ludanto de klariono: klarionisto Bunk Johnson diris ke li instruis Armstrong (tiam 11) ludi laŭorele [6]; Antonio Scandello laboris ekde 1530 kiel klarionisto kaj trombonisto de la urba muzikistaro je Bergamo [7].