harmon/o ^PVEF

En akustiko, ĉiu el la flankaj sonoj produktataj de vibranta kordo, kune kun la ĉefsono: voĉo, riĉa je harmonoj [1]; ili serĉas nombro-rilaton inter la harmonoj [2]; (figure) por senti la harmonojn (vd konotacio, kunsenco) de vorto, necesas, ke oni renkontu ĝin cent- aŭ almenaŭ kvindek-foje en diversaj situacioj kaj ĉirkaŭtekstoj [3]; ni preskaŭ neniam aŭskultas rekte la notojn, por ni pli gravas la harmonoj, tio estas, altaj kaj malfortaj sonoj kiuj akompanas la ĉeftonojn [4].

Hermono, Harmono (montaro)

1.

Rilata al harmonoj: harmona proporcio ^PVEF ; ŝia voĉo havis samtempe la klaran puron de hobojo kaj la harmonan riĉon de anĝela violonaro [5].

2.

a)

[6] (p.p. funkcio aŭ kampo) Tia, ke aplikite al ĝi la laplaca operatoro alprenas nulan valoron: en regiono sen elektraj ŝargoj la potencialo estas harmona.

Rim.: Ial por ĉi tiu senco troviĝas „harmonia“ en PIV2 (sed „harmona meznombro“ kaj „harmona vico“ restas). Ni dubas, ĉu estas preferinde diri, ke tiaj funkcioj estas harmoniaj (t.e. agrablaj por la oreloj aŭ la okuloj), ol diri, ke ili estas harmonaj (t.e. iel ajn rilataj al osciloj kun frekvencoj egalaj al entjeraj obloj de iu valoro), ja ambaŭ kvalifikoj estas egale absurdaj. Temas evidente pri tradiciaj konvenciaj sciencaj terminoj, kiuj uzas specialan sciencan formon, enkondukitan jam en [7] pro tro pedanta deziro eviti la komunuzan radikon „harmoni“. Oni do komprenu, ke la vorto „harmono“ kun sia akustika kaj fizika senco estas posta kreaĵo, ke „harmona“ rajtas ne submetiĝi al tiu senco, kaj ke ne valoras rompi la tradicion.

b)

meznombro, harmona progresio, serio